De masterclass van Simon van der Geest Schrijven met de klassieken die ik 30 oktober volgde, had als ondertitel: over het gebruik van klassieke verhalen in toneel, verhalen en gedichten. Naarmate de middag vorderde, raakte ik steeds meer in de greep van de gedachte dat elk nieuw verhaal op een klassieker is terug te voeren. De term ‘klassieker’ werd breed geïnterpreteerd, zoals Van Dale het definieert: behorend tot de Griekse of Romeinse oudheid of uit vroeger tijden stammend en toch niet verouderd. Behalve Griekse mythen bleken sprookjes, bijbelverhalen én literaire klassiekers als Who is afraid of Virginia Woolf en Wachten op Godot inspiratiebronnen voor de deelnemers. Wie een klassiek verhaal als uitgangspunt voor een nieuw verhaal neemt, moet het volgens Van der Geest niet alleen maar in een modern jasje willen steken. De kunst is om het verhaal uit te kleden, het te ontdoen van zijn keizerlijke buitenkant en de naakte waarheid over te houden. Als je weet waar het in de kern over gaat, kun je verbindingen leggen met je eigen fascinaties, met jouw herinneringen en associaties. Pas dan kun je een nieuwe jas schrijven die past als een tweede huid. Zo werd Van der Geest gevraagd een bewerking van de Mattheus Passion te maken voor jongeren. Hoe doe je dat, zo’n barok meesterwerk terugbrengen tot een jeugdvoorstelling van een uur? De jeugdboekenschrijver die tevens theaterdocent is, deed het door de apostelen te vergelijken met een voetbalelftal met één reservespeler en Jezus de rol van coach toe te bedelen. Door de kruisiging van de Messias als een doelpunt in de kruising te verbeelden. Durf het maar! Zapp Mattheus is een verhaal waarin het meesterwerk overeind blijft, maar waarin je er door de verrassende invalshoek ineens ook een ander verhaal in leest. Alles mag dan al al geschreven zijn, het hoeft je er geenszins van te weerhouden om het nog eens te doen. Op jouw manier. Ter voorbereiding op deze masterclass las ik de Griekse mythe Filemoon en Baukis. Toeval of geen toeval, ik trof er een thema in aan dat naadloos aansluit bij een verhaal waarmee ik al een tijdje rondloop; het verlangen om gelijk te sterven met degene met wie je al jaren samenleeft. Ik had mijn verhaalidee niet bij voorbaat met de Griekse goden in verband gebracht, maar nu zullen die zeker hun invloed uitoefenen op mijn uiteindelijke tekst. Ik heb nog geen klassieker voor ogen waarop ik eigen werk zou willen baseren, wel zal ik voortaan steevast naar iets oerouds op zoek gaan voordat ik aan iets nieuws begin. © Dorothée Albers...
Dactylus leidt schrijfdocenten op! Dactylus is dé academie voor professionele schrijfdocenten. Wij richten ons op »
Nieuwsbrief
Recente berichten
Recente reacties
- Sieneke de Rooij op Najaar 2018: masterclasses Ingmar Heytze en Henk Blanken
- Nikki op Najaar 2018: masterclasses Ingmar Heytze en Henk Blanken
- Levendig schrijven, pakkende dialogen: een masterclass in samenwerking met Dactylus – Dansende Tongen op Masterclass Levendig schrijven, pakkende dialogen – 10 februari 2018
Archief
- oktober 2019
- september 2019
- augustus 2019
- juli 2019
- juni 2019
- april 2019
- maart 2019
- januari 2019
- september 2018
- augustus 2018
- juli 2018
- juni 2018
- mei 2018
- april 2018
- februari 2018
- december 2017
- november 2017
- oktober 2017
- september 2017
- augustus 2017
- juni 2017
- maart 2017
- februari 2017
- november 2016
- oktober 2016
- september 2016
- juli 2016
- juni 2016
- mei 2016
- april 2016
- maart 2016
- januari 2016
- november 2015
- oktober 2015
- september 2015
- augustus 2015
- juli 2015
- juni 2015
- april 2015
- februari 2015
- januari 2015
- december 2014
- november 2014
- september 2014
- augustus 2014
- juli 2014
- mei 2014
- april 2014
- maart 2014
- november 2013